‘Job is 2 meter lang en al 58 jaar mijn baby. Ik zal voor hem blijven zorgen, zo lang ik dat kan,’ zegt de 91 jarige Tineke over haar zwaar gehandicapte volwassen zoon. Maar hoe lang houdt ze dat vol en wie heeft wie nodig: Job Tineke of Tineke Job?
Als moeder zag ze het na Jobs geboorte meteen; iets in zijn ogen en zijn afwezige blik. Toch hoopte Tineke ooit dat haar zoon Job misschien later tuinman zou kunnen worden of iets bij de plantsoenendienst. Maar na veel onderzoek en gesprekken met artsen bleek dat er geen sprake kon zijn van opvoeden, maar alleen van ‘dresseren’. Zijn verstandelijk vermogen kwam niet verder dan dat van een kind van anderhalf.
Wekelijks bezoekt Tineke Job in het tehuis en neemt hem mee naar het zwembad. Met een bal in het water probeert ze hem te verleiden tot spelen. Ze hoopt op een blik van herkenning of op z’n best, misschien een glimlach. Samen bezoeken ze de snackbar voor een kroketje en een ijsje. Een teken van blijdschap is voor Tineke de beloning.
Tineke kan Job niet loslaten. Zij weet het beste wat hij nodig heeft, waar hij last van heeft en waar hij gelukkig van wordt. Nu weet ze niet hoe lang ze het nog fysiek volhoudt: het autorijden naar Job, het gedoe in de kleedkamer met luiers, kniebraces en orthopedische schoenen. Als zij het niet doet, wie doet het dan wel en wat gebeurt er dan met Job? Een documentaire over moederschap en de grenzen ervan.
